Α Π Ο Π Λ Ο Υ Σ . . . . .

Α ργά, σε ώρες σκοτεινές και μεθυσμένες, ανοίγουν τα πορτοπαράθυρα της φαντασίας και

Π άνω σε ήχους ανεκδιήγητους και διαθλασμένους στέλνουν οι αύρες οι νυχτερινές

Ό νειρα φωτεινά και μελωδίες. Σε μια χορδή ανάερη διυλίζεται η αίσθηση μιας

Π αρουσίας που ξεμακραίνει καραβοκύρισσα στο σκαρί της αποξεχασμένης επιθυμίας.

Λ ιγγύφθογγοι αρχαίοι αυλοί, διαβρωμένοι από τα δάκρυα των καταδικασμένων πόθων σε κυκλαδίτικους

Ο ρμίσκους τραγουδούν του έρωτα τα πάθη. Δεν έχεις παρά ν' αδράξεις στιβαρά στα χέρια σου τους

Υ δροχαρείς ιβίσκους της παρόρμησης και να βρεθείς, εξαίφνης, επιβάτης

Σ την ακτίνα ενός ήλιου που δύει στα αμέθυστα ύδατα του διάστικτου με ίριδες παραδείσου...