Ιδού μία ανάμνηση από τη χθεσινή Πανσέληνο (10/8/14)....

Π άνω στην κόψη της συνειδητής πραγματικότητας και του 

Α πατηλού ονείρου ταλαντεύομαι απόψε, αναζητώντας

Ν οερά την παρουσία σου... Το χαμόγελο των ματιών σου

Σ ημαδεύει τη σιωπή και τη διχάζει σε τραγούδι μυστικό και σε

Ε λεγεία χαράς και έλλειψης μαζί.

Λ ανθάνει στην αφαίρεση της ακοής το όνομά σου σαν 

                                                                             αίσθηση    ζωής: ο

Ή χος του υγρός, γλυκός, κυλάει στις αισθήσεις μου,

Ν α μεταλλάξει επιζητώντας την απουσία σου στην

Ο νειρική διάσταση της ώριμης σελήνης, της αινιγματικής  

                                                                           εκείνης Εκάτης που

Σ το αυτί της ψιθυρίζω τις νύχτες τον αγιάτρευτο οίστρο των 

                                                                      ερωτικών ψυχών μας...